Pers - de liefde maakt dorstig

5 sterren van Ilovetheatre.nl
Recensie: Mieke van der Raay
Eens in de zoveel tijd kom je bij een toneelstuk dat zo pakkend is,
bomvol emotie zit en dat het je vanaf het eerste moment raakt.
Dat gebeurde bij het stuk ‘De liefde maakt dorstig’ van Ellen van Rossum.
De moeder van Ellen kon wegens ziekte vanaf haar geboorte niet voor haar
zorgen.
Haar wieg was een oude koffer, die als een rode lijdraad in het stuk
verweven is.
Grootgebracht door eerst haar grootouders en later haar tante, heeft
Ellen toch altijd zich afgevraagd wie en wat nou haar moeder is.
Nu nog steeds op oudere leeftijd, blijft ze verlangen naar haar moeder,
want wie ben je zonder je moeder?
Haar moeder leeft nog, maar is nog steeds niet echt haar moeder. Maar
alle herinneringen zijn zo vaag, dat Ellen toch op zoek gaat naar
antwoorden, die ze helaas niet kan krijgen.
Een uit het hart verteld verhaal, vol verlangen naar de liefde van je
moeder.
Vanaf de eerste minuut weet Ellen op lichte toon, met af en toe een
klein beetje humor, haar verhaal over te brengen.
Ze begint met het voorlezen van authentieke brieven van haar moeder, de
teksten in de brieven zijn leeg en eigenlijk niets zeggend.
Vanaf dat moment volg je Ellen in de zoektocht naar haar moeder,
beiden hebben ze vage herinneringen aan het verleden.
Door kleine verschillende stem- en gezichtsuitdrukkingen is ze het ene
moment zichzelf het andere moment haar moeder, heel miniem maar toch zo
verschillend op het sublieme af.
Je voelt de emotie, je voelt het verlangen en begrijpt haar constante
zoektocht naar haar moeder.
Achter een wit scherm zie je een schim, deze schim beeldt haar moeder uit
het verleden en heden uit, waardoor het verhaal nog een stukje intenser
wordt.
Je maakt gedurende het hele stuk sprongen in de tijd. Je leert niet zo
alleen Ellen beter te begrijpen, maar ook haar moeder.
De enkele decor stukken die er staan, zijn spullen van haar moeder zoals
de koffer, de handschoenen en een accordeon, die allemaal een betekenis
hebben voor haar en het verhaal van haar moeder.
Een toneelstuk met een verhaal, wat je raakt tot in je hart.

Recensie UIT DE KUNST
- Den Haag Centraal

Recensie van theaterblogger Minnekus de Groot

De moeder van Ellen van Rossum schrijft brieven met niet meer dan vier zinnen. Aan het begin van de voorstelling leest Ellen ze voor. Het zijn er veel en het is ontluisterend en pijnlijk om aan te horen.
Haar moeder is psychiatrisch patiënt en heeft nooit de moeder kunnen zijn die Ellen zo graag had gehad. We horen hoe Ellen is op opgevoed door haar oma en haar tante. Hoe ze ondanks de problemen van haar moeder, contact met haar probeert te maken. Als kind en als volwassen vrouw. En ondanks al deze vaak pijnlijke situaties blijft de hoop op een liefdevolle omarming van haar moeder aanwezig.
De voorstelling bestaat uit korte verhalen en scenes. Ellen speelt de scenes door zich zelf of de andere personages in het verhaal te spelen. Op de achtergrond is, achter een doorzichtig scherm, vaag haar moeder te zien. De slimme belichting maakt dat het beeld telkens weer verrast. Manou Koreman geeft vorm aan haar moeder die Ellen niet kan bereiken. En dat doet ze bijzonder knap.
Moeder en dochter blijven de hele voorstelling gescheiden door een wazige muur . Dat werkt goed en levert prachtige beelden op. Ook de vondst met de handschoenen die samen een slanke boom vormen die naar de hemel zich uitstrekt is goed goed gevonden. Hoe graag ook Ellen haar moeders handen had willen vasthouden, ze moet het doen met de lege handschoen.
Ellen zelf is een krachtige dame die in deze voorstelling duidelijk in controle is. De voorstelling raakt op de momenten als ze even haar schild laat zaken en wij haar kwetsbaarheid mogen zien.
De zoektocht naar een liefhebbende ouder die voldoet aan je verwachting geeft de voorstelling een universeel karakter.
(...)
- Minnekus de Groot

Publieksreacties

De try-out afgelopen dinsdagavond gezien en ben er nog stil van...

Je hebt ons helemaal meegenomen in een persoonlijk en toch wel heftig verhaal zonder dat het een drama werd. (...)
Ook de belichting en de dans als schimmenspel waren geweldig. Geweldig.

Sprakeloos: mooi, (ont)roerend, hard, humoristisch, triest, eigenlijk geen woorden voor!

Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen wat ik gezien, gehoord en beleefd heb. En als ik er dan toch een kenmerkend woord aan toe wil kennen, is het INDRUKWEKKEND.
Ergens doe ik het geheel daarmee toch ook tekort.
Want hoe geef ik uitdrukking aan de diepe indrukken die me dagenlang bijblijven, indrukken die, in mijn beleving, onbereikbaarheid zó krachtig weergeven?