Recensies

Theaterkrant
★★★★☆  TONEEL
9 FEBRUARI 2018 - THEATER LUDENS, VOORBURG -
LEVEN IN DE SCHADUW VAN EEN GESTOORDE MOEDER
Door Mieke Zijlmans gepubliceerd 10 februari 2018
‘Soms ben ik bang dat ik niet van mijn moeder houd. Dat ik alleen maar van  haar houd omdat het zo hoort.’ Wat doet het met je als kind, wanneer er aan je moeder een steekje los is en ze niet voor je kan zorgen? Dan krijg je een knauw en wordt je leven beheerst door vragen. Aldus De liefde maakt dorstig, een bescheiden, kwetsbare en liefdevolle voorstelling. 
Het jonge kind komt op bezoek bij haar moeder, haar kleine handje in de grote hand van oma. Haar beschrijving van de omgeving maakt duidelijk dat we in een inrichting zijn. Het grootste gedeelte van De liefde maakt dorstig zien we door de ogen van het kind Ellen.
Haar leven wordt altijd overschaduwd door haar moeder. Zij legde baby Ellen in een koffer in plaats van in een wiegje. ‘Pogingen tot moederschap’ noemt Ellen de zorg die ze kreeg. De moeder werd uit de ouderlijke macht ontzet. Wat haar eigenlijk scheelde? Een hele riedel stoornissen wordt geopperd, zoals schizofrenie, nymfomanie, kleptomanie en depressiviteit.
De rol van moeder in het leven van het kind wordt overgenomen door haar oma, haar opa, haar tante. Wanneer Ellen uiteindelijk volwassen is, wordt ze overladen door een niet-aflatende stroom onbeduidende briefjes van haar moeder, met het gevolg dat zij zich doorlopend schuldig voelt, omdat ze niet vaak genoeg op bezoek gaat bij haar geesteszieke moeder.
De liefde maakt dorstig is het persoonlijke verhaal van theatermaker en actrice Ellen van Rossum. Onder regie van Cézanne Tegelberg speelt zij zowel haar moeder als zichzelf. Bezoeken als volwassene aan haar moeder in een inrichting geeft ze vorm door dialogen in haar eentje te spelen. Met een normaal gezicht en stem is ze Ellen, met een scheve mond, opengesperde ogen en een zware rokersstem is ze haar moeder. Die dialogen zijn geestig, schrijnend en verhelderend. De moeder onderging elektroshocks, waardoor haar persoonlijkheid definitief verknipt is geraakt en ze voor Ellen feitelijk onbereikbaar is geworden.
Opmerkelijk is dat Ellen van Rossum goed het evenwicht weet te bewaren tussen het met afstand en humor neerzetten van de onnutte moederfiguur enerzijds, en het uiting geven aan het ingewikkelde verdriet van de dochterfiguur anderzijds. In het decor hangt een trekharmonica, die van haar moeder is geweest. Een reeks handschoenen hangt aan een touw. De handschoenen symboliseren zowel de moeder als de overige personages. Een oude koffer staat zowel voor het ontbrekende wiegje van baby Ellen, als voor het op drift geraakte leven van haar moeder.
Verticale transparante lamellen vormen de achterwand. Daarachter is een silhouet te zien: de schim van de moeder, die zich in haar gedachten voortdurend opdringt. ‘Als de spoken weer aan het gillen slaan’, noemt Ellen van Rossum dat in een van haar poëtische teksten.
De schim wordt gespeeld door danseres Manou Koreman. Zij ijsbeert, schuifelt rond, struikelt bijna over een denkbeeldige drempel en krimpt in elkaar onder het geweld van de elektroshocks. Maar ze danst ook, eerst krampachtig, daarna bevrijd.
Knap is hoe De liefde maakt dorstig met beperkte middelen dit persoonlijke en bijzondere verhaal vertelt. Fraai is de perspectiefwisseling waardoor we opeens door de ogen van de moeder kijken. Zij ziet oma, met het kind aan de hand op bezoek in de inrichting. Ze hoort de sirene die gaat, het signaal dat het bezoek weg moet. En ze is zich ervan bewust dat ze amok maakt omdat haar moeder en haar dochter weggaan. Die moeder is zo gek nog niet.

★★★★★ (Ilovetheatre.nl)
Recensie: Mieke van der Raay
Eens in de zoveel tijd kom je bij een toneelstuk dat zo pakkend is,
bomvol emotie zit en dat het je vanaf het eerste moment raakt.
Dat gebeurde bij het stuk ‘De liefde maakt dorstig’ van Ellen van Rossum.
De moeder van Ellen kon wegens ziekte vanaf haar geboorte niet voor haar
zorgen.
Haar wieg was een oude koffer, die als een rode lijdraad in het stuk
verweven is.
Grootgebracht door eerst haar grootouders en later haar tante, heeft
Ellen toch altijd zich afgevraagd wie en wat nou haar moeder is.
Nu nog steeds op oudere leeftijd, blijft ze verlangen naar haar moeder,
want wie ben je zonder je moeder?
Haar moeder leeft nog, maar is nog steeds niet echt haar moeder. Maar
alle herinneringen zijn zo vaag, dat Ellen toch op zoek gaat naar
antwoorden, die ze helaas niet kan krijgen.
Een uit het hart verteld verhaal, vol verlangen naar de liefde van je
moeder.
Vanaf de eerste minuut weet Ellen op lichte toon, met af en toe een
klein beetje humor, haar verhaal over te brengen.
Ze begint met het voorlezen van authentieke brieven van haar moeder, de
teksten in de brieven zijn leeg en eigenlijk niets zeggend.
Vanaf dat moment volg je Ellen in de zoektocht naar haar moeder,
beiden hebben ze vage herinneringen aan het verleden.
Door kleine verschillende stem- en gezichtsuitdrukkingen is ze het ene
moment zichzelf het andere moment haar moeder, heel miniem maar toch zo
verschillend op het sublieme af.
Je voelt de emotie, je voelt het verlangen en begrijpt haar constante
zoektocht naar haar moeder.
Achter een wit scherm zie je een schim, deze schim beeldt haar moeder uit
het verleden en heden uit, waardoor het verhaal nog een stukje intenser
wordt.
Je maakt gedurende het hele stuk sprongen in de tijd. Je leert niet zo
alleen Ellen beter te begrijpen, maar ook haar moeder.
De enkele decor stukken die er staan, zijn spullen van haar moeder zoals
de koffer, de handschoenen en een accordeon, die allemaal een betekenis
hebben voor haar en het verhaal van haar moeder.
Een toneelstuk met een verhaal, wat je raakt tot in je hart.

Recensie UIT DE KUNST
​- Den Haag Centraal

Recensie theaterblog Minnekus de Groot

De moeder van Ellen van Rossum schrijft brieven met niet meer dan vier zinnen. Aan het begin van de voorstelling leest Ellen ze voor. Het zijn er veel en het is ontluisterend en pijnlijk om aan te horen.
Haar moeder is psychiatrisch patiënt en heeft nooit de moeder kunnen zijn die Ellen zo graag had gehad. We horen hoe Ellen is op opgevoed door haar oma en haar tante. Hoe ze ondanks de problemen van haar moeder, contact met haar probeert te maken. Als kind en als volwassen vrouw. En ondanks al deze vaak pijnlijke situaties blijft de hoop op een liefdevolle omarming van haar moeder aanwezig.
De voorstelling bestaat uit korte verhalen en scenes. Ellen speelt de scenes door zich zelf of de andere personages in het verhaal te spelen. Op de achtergrond is, achter een doorzichtig scherm, vaag haar moeder te zien. De slimme belichting maakt dat het beeld telkens weer verrast. Manou Koreman geeft vorm aan haar moeder die Ellen niet kan bereiken. En dat doet ze bijzonder knap. 
Moeder en dochter blijven de hele voorstelling gescheiden door een wazige muur . Dat werkt goed en levert prachtige beelden op. Ook de vondst met de handschoenen die samen een slanke boom vormen die naar de hemel zich uitstrekt is goed goed gevonden. Hoe graag ook Ellen haar moeders handen had willen vasthouden, ze moet het doen met de lege handschoen. 
Ellen zelf is een krachtige dame die in deze voorstelling duidelijk in controle is. De voorstelling raakt op de momenten als ze even haar schild laat zaken en wij haar kwetsbaarheid mogen zien. 
De zoektocht naar een liefhebbende ouder die voldoet aan je verwachting geeft de voorstelling een universeel karakter.
​(...)
- Minnekus de Groot

---

Uit het werkveld

mooie, intieme voorstelling.
​- Hugo Maerten
​ acteur

Niet dweperig, bijna objectief. En toch persoonlijk. Verfijnd en smaakvol geregisseerd!
- Remco Melles
  acteur, regisseur

This is a must-see!
​- Lucas Dietens
acteur, regisseur

 Ontroerend, mooi, intiem. Sterk visueel met rake poetische teksten die gaandeweg de werkelijkheid onthullen. Overtuigend gespeeld. Zowel krachtig als kwetsbaar. Chapeau!
- Kim Everdine Zeegers
  theaterregisseur, filmmaker

Publieksreacties

Je hebt ons helemaal meegenomen in een persoonlijk en toch wel heftig verhaal zonder dat het een drama werd. (...)
​Ook de belichting en de dans als schimmenspel waren geweldig. Geweldig.
​- Connie van der Arend 

Ik ben er nog stil van...
- Kim Lakke

Adembenemend mooi
​- Emilie Aberson

INDRUKWEKKEND.
Ergens doe ik het geheel daarmee toch ook tekort.
Want hoe geef ik uitdrukking aan de diepe indrukken die me dagenlang bijblijven, indrukken die, in mijn beleving, onbereikbaarheid zó krachtig weergeven?
​- Ton Jacobs

Sprakeloos: mooi, (ont)roerend, hard, humoristisch, triest, eigenlijk geen woorden voor!
​- Machteld Aberson

Aangrijpend goed
- J&M Lagaaij

---

---

INTERVIEWS

---

Radio interview voor Kunstlicht met Eric Korsten

---

Interview met Tjeerd Langstraat voor Blendle

Lees hele artikel