​over het zoeken naar een moeder
in een vrouw die dat niet kon zijn​
​​en over de veerkracht ​van de liefde ​van een kind

Iedereen heeft een moeder.

Ik heb een moeder.
Tenminste, er is een vrouw die mij 9 maanden bij zich gedragen heeft. Een vrouw die mij in een lege koffer legde bij gebrek aan wieg. Sindsdien is mijn moeder een ongrijpbare schim: aaneengeregen diagnoses, gesloten inrichtingen, onscherpe foto's en flinters verhalen. En toch zoek ik in haar ogen naar iets waarvan ik zelf niet weet wat het is. Einsteins definitie van gekte is: ‘Iedere keer hetzelfde doen in de hoop dat de uitkomst zal veranderen.’ Wie is hier nou gek?

In ‘De liefde maakt dorstig’ giet actrice Ellen van Rossum een moeder in de mal van haar verlangen, en neemt ons mee op een uitzonderlijk persoonlijke, mooie, bizarre, hilarische, schrijnende en vooral herkenbare zoektocht naar dat wat ‘moeder’ is.
​
'Mijn oma was mijn moeder en mijn opa voelde meer als mijn oma. Oh, en mijn oma was ook mijn vader, want mijn vader was er niet. Mijn moeder was er wel, maar niet bij mij. Een paar jaar later werd mijn tante mijn moeder. Mijn oma werd toen een soort tante. Mijn opa ging dood, mijn oma dus eigenlijk ook. Mijn oma kreeg toen een vriend, mijn stiefopa. Maar mijn stiefopa was meer een buurman.’

kaarten

Foto door Joris van Bennekom

het artistiek team

Ellen ​van Rossum

Spel & Tekst

Manou Koreman​

Dans

Cézanne Tegelberg​

Regie & Tekst

Esther Love

Lichtontwerp

E L I S A B E T H  B A S  P R O D U C T I E S